Τοστ Ελαιολάδου: Η Απόλυτη Απλότητα και η Τέχνη της Προσαρμογής

Είναι αστείο το πώς, όταν ασχολείσαι με το blogging για τόσο καιρό, νιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς τα πάντα. Δεν μπορώ απλά να πω: «Γεια σας, μετακόμισα στο Σκενέκταντι! Έχω μια κουζίνα με ένα μικροσκοπικό κομμάτι περφορέ και ντουλάπια με υπέροχα μπλε πόμολα. Στο γωνιακό ντουλάπι μου έχω μια περιστρεφόμενη βάση, πάνω στην οποία κάθεται ΜΙΑ ΑΛΛΗ περιστρεφόμενη βάση. Και έχω μια αχλαδιά και μια μηλιά που βγάζουν καρπούς στην αυλή μου. Και έχω μια ιδιοκτήτρια που μου συμβουλεύει να πάρω γάτα, γιατί τα ποντίκια και οι σκίουροι κάποιες φορές καταλαμβάνουν το σπίτι. Την λατρεύω.»

Δεν μπορώ να αναφέρω απλά αυτά τα πράγματα χωρίς να δώσω καμία εξήγηση. Αν δεν θέλετε να ακούσετε τις ιστορίες μου, απλά κάντε scroll προς τα κάτω για να βρείτε τη συνταγή για το τοστ με ελαιόλαδο. Είναι μια ιδιαίτερα πρακτική συνταγή, ειδικά αν, για παράδειγμα, έχετε χάσει τη φρυγανιέρα σας ή σκέφτεστε να μειώσετε τα οικιακά σας σκεύη. Επίσης, είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα να τρώω αυτές τις μέρες. Πέρα από τη γεύση του, αντιπροσωπεύει την απλότητα και την ικανότητα να δημιουργείς κάτι νόστιμο με τα πιο βασικά υλικά.

Λοιπόν, όταν ήμουν πρωτοετής στο κολέγιο, υπήρχε ένα αγόρι, ο Ewan, που έμενε στον πρώτο όροφο της πτέρυγάς μου. Αρκετές φορές την εβδομάδα, καθώς περνούσα από το δωμάτιό του, τον έβλεπα στο πάτωμα με τη σκούρα πράσινη φόρμα και το t-shirt του να κάνει push-ups και sit-ups. Η εικόνα μου φαινόταν πάντα περίεργη, αλλά ποτέ δεν την σκέφτηκα ιδιαίτερα. «Ο Ewan είναι έντονος», σκεφτόμουν, καθώς εγώ, χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο, ανέβαινα τα σκαλιά προς το δωμάτιό μου, ελπίζοντας ίσως να βρω τους συγκάτοικούς μου και να τους πείσω ότι ήταν ώρα να πάμε για frozen yogurt. Ήμουν τόσο ανυποψίαστη για τις πραγματικές προθέσεις και τις σκληρές προπονήσεις του, ζώντας σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό του.

Με πονάει να παραδεχτώ πόσο ανίδεη ήμουν το φθινόπωρο του 1999. Η σκούρα πράσινη στολή θα έπρεπε να ήταν μια ένδειξη. Αργότερα έμαθα ότι ο Ewan εκπαιδευόταν για να γίνει αξιωματικός των Πεζοναυτών, και ακόμα αργότερα έμαθα ότι λίγο μετά το κολέγιο, ο Ewan θα οδηγούσε μια διμοιρία Πεζοναυτών στο Ιράκ. Η σκέψη και μόνο με κάνει να νιώθω δέος για την αφοσίωσή του και την πορεία που επέλεξε. Ήταν μια εποχή αθωότητας για μένα, μια εποχή που οι μεγαλύτερες έγνοιες μου ήταν οι εξετάσεις και το πού θα βρούμε το καλύτερο παγωτό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να σας πω τίποτα για τον στρατό μέχρι το φθινόπωρο του 2006, όταν ο Ben αποφάσισε να αποσυρθεί από την ιατρική σχολή και να ενταχθεί και ο ίδιος στους Πεζοναύτες. Τον Ιανουάριο του 2007, οδήγησα τον Ben από τη Φιλαδέλφεια στο Quantico, όπου ανταλλάξαμε τον πρώτο από πολλούς αποχαιρετισμούς και όπου ο Ben ξεκίνησε τη Σχολή Αξιωματικών Υποψηφίων (Officer Candidate School), την πρώτη φάση ενός μονοετούς προγράμματος εκπαίδευσης για να γίνει αξιωματικός του πεζικού. Αυτή η απόφαση άλλαξε ριζικά τη ζωή μας, εισάγοντάς μας σε έναν κόσμο γεμάτο πειθαρχία, αφοσίωση και αβεβαιότητα.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς, ενώ ο Ben μετακινούνταν από το OCS στο TBS και μετά στο IOC, εκτός από το να μάθω πολλές συντομογραφίες, συνέχισα να εργάζομαι στη Φιλαδέλφεια, άρχισα να ασχολούμαι με το blogging και παρέμεινα απασχολημένη. Δεν ήταν τόσο άσχημα. Ανυπομονούσα να πάρω αυτό το λεωφορείο της Chinatown κάθε λίγα Σαββατοκύριακα για να συναντήσω τον Ben στην Ουάσιγκτον, να φάμε στο 2Amys, να επισκεφτώ τη γιαγιά μου στο McLean και τελικά να επιστρέψω στη Φιλαδέλφεια. Αυτές οι μικρές αποδράσεις ήταν οι στιγμές που αντλούσα δύναμη και ανανέωση, γνωρίζοντας ότι ο Ben ακολουθούσε το δικό του όνειρο και εγώ τον στήριζα σε κάθε βήμα. Ήταν μια περίοδος έντονων αλλαγών και προσωπικής εξέλιξης για όλους μας.

Και τότε τα πράγματα έγιναν πραγματικά συναρπαστικά. Μια ανάθεση στο Camp Pendleton σήμαινε ένα οδικό ταξίδι από άκρη σε άκρη της χώρας. Αγοράσαμε το Roadfood και σχεδιάσαμε το δρομολόγιό μας αναλόγως. Κάποιοι από εσάς ίσως θυμάστε αυτό το 10ήμερο ταξίδι, με κορυφαίες στιγμές το κουάκερ Mahnominστο Hell’s Kitchen της Μινεάπολης και όλα όσα παραγγείλαμε στο Cafe Pasqual’s στη Σάντα Φε. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι, γεμάτο γεύσεις, τοπία και εμπειρίες που μας έφεραν πιο κοντά και μας έδειξαν την απεραντοσύνη της Αμερικής. Και κάποιοι από εσάς ίσως θυμάστε την ημέρα που φτάσαμε στη νότια Καλιφόρνια και τελικά στο Σαν Κλεμέντε, όπου ζήσαμε για τρία χρόνια. Εκεί δημιουργήσαμε το δικό μας σπίτι, μακριά από όλα όσα γνωρίζαμε, αγκαλιάζοντας μια νέα κουλτούρα και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Οι Πεζοναύτες μας οδήγησαν στη γη των αβοκάντο, των λεμονιών, των fish tacos και των breakfast burritos, όπου αγοράσαμε στολές και μποτάκια και προσποιηθήκαμε ότι κάναμε σερφ, όπου ο Ben αναπτύχθηκε και επέστρεψε δύο φορές, και όπου γεννήθηκε η Έλλα. Η ζωή στην Καλιφόρνια ήταν γεμάτη ήλιο, αλμυρό αέρα και το ατελείωτο θρόισμα των κυμάτων. Κάθε μέρα ήταν μια νέα περιπέτεια, μια ευκαιρία να εξερευνήσουμε, να μάθουμε και να μεγαλώσουμε ως οικογένεια. Στη συνέχεια, οι Πεζοναύτες μας έφεραν πίσω στην ανατολική ακτή, πιο κοντά στην οικογένεια, πιο κοντά σε αυτό που νιώθαμε ως σπίτι. Αυτή η επιστροφή σηματοδότησε ένα νέο κεφάλαιο, με την προσμονή της επανένωσης και της δημιουργίας νέων αναμνήσεων.

Και τώρα είναι ώρα να προχωρήσουμε. Είμαι λυπημένη που τα παιδιά μου δεν θα θυμούνται ποτέ τον Ben ως Πεζοναύτη, αλλά είμαστε χαρούμενοι με όλες τις αποφάσεις που έχουμε πάρει αυτά τα τελευταία χρόνια και νιώθουμε ιδιαίτερα σαν στο σπίτι μας, αν και έχει περάσει μόνο μία εβδομάδα, που είμαστε πίσω στα βορειοανατολικά. Είναι μια γλυκόπικρη στιγμή, καθώς κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μας, αλλά ανοίγει και ένα καινούργιο, γεμάτο υποσχέσεις και νέες ευκαιρίες. Η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη, αλλά η προσαρμογή είναι το κλειδί. Τώρα, πριν γίνω πολύ συναισθηματική, θέλω απλώς να μοιραστώ μερικές φράσεις που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι συγκεκριμένες για τους Πεζοναύτες, αλλά τις σκέφτομαι συχνά και νομίζω ότι θα τις απολαύσετε κι εσείς.

Το ένα είναι τίποτα, τα δύο είναι ένα. Αυτή είναι η αγαπημένη μου. Μου αρέσει να τη χρησιμοποιώ στον Ben όταν αμφισβητεί γιατί έχουμε μια δωδεκάδα μπουκάλια απορρυπαντικού πλυντηρίου πιάτων κρυμμένα κάτω από το νεροχύτη και 16 ρολά χαρτοπετσέτες στην ντουλάπα του διαδρόμου. Δεν είναι απλώς ένα αστείο. Αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία της πρόληψης και της ετοιμότητας, του να έχεις πάντα ένα εφεδρικό σχέδιο, μια επιπλέον λύση. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και είναι καλύτερο να είσαι προετοιμασμένος για οτιδήποτε.

Προσαρμογή και υπέρβαση. Αυτοεπεξηγούμενο. Αλλά πόσο βαθιά είναι η σημασία του στην καθημερινότητά μας; Δεν είναι μόνο να επιβιώσεις, αλλά να ευδοκιμήσεις μέσα στις δυσκολίες. Να βρεις λύσεις εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν, να μετατρέψεις τα εμπόδια σε ευκαιρίες. Αυτή η φράση έχει γίνει πλέον το μάντρα μας σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Αργά σημαίνει ομαλά, ομαλά σημαίνει γρήγορα. Η Έλλα μου αρέσει να τη χρησιμοποιεί σε μένα όταν αγχώνομαι προσπαθώντας να τη δέσω στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Είναι μια σοφή υπενθύμιση ότι η βιασύνη οδηγεί σε λάθη και αναποτελεσματικότητα. Κάνοντας κάτι με προσοχή και μεθοδικότητα, φτάνουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα πιο αποτελεσματικά, ακόμα κι αν στην αρχή φαίνεται πιο αργό.

Όσο γρήγορα μπορείς, όσο αργά πρέπει. Αυτό το σκέφτομαι όταν κόβω κρεμμύδια. Είναι η τέλεια ισορροπία μεταξύ της ταχύτητας και της ακρίβειας. Δεν χρειάζεται να βιαστείς άσκοπα, αλλά ούτε και να χρονοτριβείς. Βρίσκεις τον βέλτιστο ρυθμό που σου επιτρέπει να εκτελέσεις την εργασία σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς βιασύνη, αλλά και χωρίς καθυστέρηση.

Go big. Αυτό μου αρέσει επίσης πολύ. Σημαίνει «γίνε τολμηρός», αλλά όχι με την έννοια ότι πρέπει να κάνεις επικίνδυνα πράγματα. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι θα αργήσεις. Αντί να πεις απλά στον φίλο σου ότι θα είσαι εκεί σε 15 λεπτά, ενώ ξέρεις ότι ρεαλιστικά θα είναι 30 λεπτά, απλά go big: Πες στον φίλο σου ότι χρειάζεσαι τουλάχιστον 30 έως 45 λεπτά. Θα είναι καλύτερο και για τους δύο. Είναι η ειλικρίνεια και η υπερβολή προς την ασφαλή πλευρά, ώστε να μην απογοητεύσεις κανέναν και να διαχειριστείς τις προσδοκίες αποτελεσματικά.

Ο χρόνος που αφιερώνεται στην αναγνώριση δεν είναι ποτέ χαμένος. Σηκώστε το χέρι σας αν έχετε νιώσει ποτέ ακραία μεταμέλεια αγοραστή ενώ τρώγατε σε μια τουριστική παγίδα. Δεν χρειάζεται καθόλου χρόνος για να κάνετε μια μικρή έρευνα, και το αποτέλεσμα αξίζει σχεδόν πάντα τον κόπο. Είτε πρόκειται για ένα εστιατόριο, είτε για μια μεγάλη αγορά, είτε για ένα σχέδιο ζωής, η προηγούμενη ενημέρωση μπορεί να αποτρέψει λάθη και να οδηγήσει σε καλύτερες αποφάσεις. Η γνώση είναι δύναμη, και η έρευνα είναι το πρώτο βήμα προς αυτή τη δύναμη.

Την περασμένη Παρασκευή, η μητέρα μου κι εγώ βρεθήκαμε λιμοκτονούσες στις 10 το βράδυ. Ήταν μια μεγάλη μέρα οδήγησης (για μένα), υποδοχής των μεταφορέων (για τη μητέρα μου) και ξεπακεταρίσματος (και για τους δύο μας), και περίπου 10 δευτερόλεπτα αφότου πετάξαμε τα παιδιά στα δωμάτιά τους, αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για λίγη μπύρα και φαγητό. Σύντομα ανακαλύψαμε ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε το ανοιχτήρι μπουκαλιών ούτε τη φρυγανιέρα και έτσι θα έπρεπε, περιμένετε, να «προσαρμοστούμε και να υπερβούμε». Σφηνώσαμε τα μπουκάλια σε μια πλάκα κλειδαριάς για να τα ανοίξουμε και τηγανίσαμε το ψωμί σε ελαιόλαδο σε ένα μαντεμένιο τηγάνι στην κουζίνα. Η μπύρα και το ψωμί δεν είχαν ποτέ τόσο υπέροχη γεύση. Φτιάξαμε αρκετές παρτίδες από το τοστ με ελαιόλαδο εκείνο το βράδυ, και έκτοτε συνεχίζω να το φτιάχνω κάθε μέρα, ακόμα και αφού βρήκα τη φρυγανιέρα μου. Χρησιμοποιώ ένα λάδι jalapeño από την Temecula Olive Oil Company, το οποίο προσφέρει μια ωραία πικάντικη νότα, οπότε μη διστάσετε να το αρωματίσετε με λίγο τριμμένο κόκκινο πιπέρι αν σας αρέσει αυτού του είδους η γεύση. Η απλότητα και η ευρηματικότητα εκείνης της νύχτας μου έδειξαν ότι οι καλύτερες γεύσεις και οι πιο αξέχαστες στιγμές συχνά προκύπτουν από την ανάγκη και την προσαρμοστικότητα. Αυτό το τοστ έγινε σύμβολο αυτής της φιλοσοφίας, μια καθημερινή υπενθύμιση ότι η απόλαυση μπορεί να βρεθεί στην απλότητα και την ευρηματικότητα.

Εκτύπωση