American Made Summit: Έμπνευση, Ισορροπία και ο Σκοπός Πίσω από την Επιτυχία των Μικρών Επιχειρήσεων

For the past three years, Martha Stewart has been honoring small businesses — rising stars in the fields of food, crafts, design and style — who are making a difference in their communities, influencing how we eat, shop, live, etc. at the American Made Summit. // alexandracooks.com

Όταν ρωτήθηκε πώς κατάφερε να βρει ισορροπία στην κυριαρχούμενη από την εργασία της ζωή, η Charlotte Beers απάντησε: «Πιστεύω ότι η ισορροπία είναι υπερτιμημένη», προσθέτοντας ότι «αν νιώθετε ότι η ζωή σας είναι εκτός ελέγχου, αυτό είναι πιθανότατα ένα σημάδι ότι είστε πολύ ζωντανοί και ενεργοί στο παιχνίδι». Αυτή η δήλωση δεν ήταν απλώς μια απάντηση, αλλά μια βαθιά φιλοσοφία για την ένταση και την πληρότητα της σύγχρονης ζωής, μια φιλοσοφία που συχνά αγνοούμε στην αδιάκοπη αναζήτηση της «τέλειας» ισορροπίας.

Με ενθουσίασε που το άκουσα αυτό, και η Barbara Corcoran συνέχισε με μια εξίσου διαφωτιστική παρατήρηση: «Μην προσπαθείτε για ισορροπία· προσπαθήστε για την αντι-εξάντληση». Αυτό το μήνυμα, αν και φαινομενικά απλό, κρύβει μια βαθιά αλήθεια. Αντί να κυνηγάμε μια εξωπραγματική κατάσταση τέλειας κατανομής χρόνου και ενέργειας, θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στο να αποφύγουμε την πλήρη εξάντληση, επιτρέποντας στον εαυτό μας να αφοσιωθεί πλήρως σε αυτό που μας παθιάζει, χωρίς να φοβόμαστε την προσωρινή ασυμμετρία.

Και οι πολύτιμες συμβουλές συνέχισαν να έρχονται. Αφού παραδέχτηκε ότι βρισκόταν στην τέταρτη συνταξιοδότησή της, η Beers είπε: «Θα εργάζεστε περισσότερο από όσο νομίζετε, οπότε μην αγχώνεστε υπερβολικά για τα πρώτα 15 χρόνια», προσθέτοντας ότι είναι σημαντικό να «σκεφτείτε γιατί εργάζεστε», και σημειώνοντας ότι η δουλειά της της επέτρεψε «να αναπτυχθεί, να δημιουργήσει έναν ολοένα και μεγαλύτερο εαυτό». Αυτή η παρατήρηση υπογραμμίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της εργασίας και της αφοσίωσης σε έναν σκοπό, πέρα από την απλή οικονομική ανάγκη. Η εργασία μπορεί να είναι ένα όχημα για την προσωπική εξέλιξη, την αυτοπραγμάτωση και τη δημιουργία μιας κληρονομιάς.

Ένιωθα σαν τον Charlie Simms να ακούει τον Συνταγματάρχη Slade να μοιράζει μαργαριτάρια σοφίας στο αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη. Ήταν μια στιγμή που ένιωσα να συνδέομαι βαθιά με τις αλήθειες που μοιράζονταν, αλήθειες που αντηχούσαν στην προσωπική μου εμπειρία και στις προκλήσεις της καθημερινότητάς μου.

Αυτό ήταν το τελευταίο πάνελ της εκδήλωσης, και ενώ βρήκα όλους τους ομιλητές καθ’ όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου εμπνευσμένους, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό το συγκεκριμένο. Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες, όλοι έμπειροι βετεράνοι μεγάλων επιχειρήσεων, μίλησαν με ειλικρίνεια για τις ζωές τους, για την αποτυχία, την επιτυχία, το διαζύγιο, τις σχέσεις, κ.λπ. Όμως, λάτρεψα το κομμάτι για την ανισορροπία, γιατί έτσι μοιάζει η ζωή αυτή τη στιγμή, και νιώθω καλά με αυτό. Συχνά ο Ben επιστρέφει σπίτι, και εγώ τρέχω έξω από την πόρτα, και το αντίστροφο. Όμως, όταν σκέφτομαι αυτό που είπε η Beers – «σκέψου γιατί εργάζεσαι» – η ανισορροπία αποκτά μια νέα οπτική. Και οι δύο θέλουμε να είμαστε αφοσιωμένοι σε ουσιαστικές δραστηριότητες – να διδάσκουμε ένα μάθημα μαγειρικής, να είμαστε στο συμβούλιο του Συνεταιρισμού, να προσφέρουμε εθελοντικά σε διάφορες εκδηλώσεις αγροτικής κοινής ωφέλειας – και θέλουμε να δείξουμε στα παιδιά μας ότι είναι σημαντικό να κάνουμε θυσίες και να συνεισφέρουμε σε πράγματα που πιστεύουμε ακράδαντα. Ωστόσο, όταν η ζωή μοιάζει τόσο γεμάτη, δεν μπορώ να αποβάλω τα λόγια του δασκάλου μου της γιόγκα στο YouTube: «Η ισορροπία, τόσο στην πρακτική όσο και στη ζωή, είναι το κλειδί για την εύρεση της εσωτερικής γαλήνης». (Παρεμπιπτόντως, δεν παραπονιέμαι. Έχω μια ευτυχισμένη και υγιή οικογένεια, και ζούμε σε μια όμορφη πόλη με πρόσβαση σε ντόνατς με μηλόξιδο σε κάθε γωνία. Απλώς νιώθω σκεπτική, αυτό είναι όλο.) Αυτές οι αντιφάσεις και οι διαφορετικές προοπτικές σχετικά με την ισορροπία δεν είναι απλώς προσωπικές ανησυχίες, αλλά αποτελούν τον πυρήνα της σύγχρονης συζήτησης για την ευημερία και την επιτυχία. Είναι μια συνεχής μάχη μεταξύ του να ζεις τη ζωή στο έπακρο και του να βρίσκεις στιγμές ηρεμίας, όλα αυτά ενώ προσπαθείς να εμπνεύσεις τους γύρω σου.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω πόσα γνωρίζετε όλοι για το Βραβείο American Made της Martha Stewart, οπότε ακολουθεί μια σύντομη περίληψη: Για τα τελευταία τρία χρόνια, η Martha Stewart τιμά μικρές επιχειρήσεις — ανερχόμενα αστέρια στους τομείς των τροφίμων, της χειροτεχνίας, του design και του στυλ — που κάνουν τη διαφορά στις κοινότητές τους, επηρεάζοντας τον τρόπο που τρώμε, ψωνίζουμε, ζούμε, κ.λπ. Η Σύνοδος Κορυφής, μια διήμερη εκδήλωση, γιορτάζει τους δέκα τιμώμενους και το έργο τους και φέρνει κοντά πολλούς ειδικούς του κλάδου, οι οποίοι, μέσω συζητήσεων σε πάνελ και παρουσιάσεων, προσφέρουν συμβουλές, κόλπα, καθοδήγηση, κ.λπ. Αυτή η πρωτοβουλία της Martha Stewart δεν είναι απλώς μια βράβευση, αλλά μια πλατφόρμα για την ανάδειξη της καινοτομίας, της δημιουργικότητας και της αφοσίωσης που χαρακτηρίζουν τις μικρές επιχειρήσεις σε όλη την Αμερική. Είναι μια ευκαιρία να αναγνωριστούν οι «ήρωες» της τοπικής οικονομίας, αυτοί που με το πάθος και την εργατικότητά τους διαμορφώνουν το μέλλον της παραγωγής και της κατανάλωσης.

Μερικά πράγματα που έμαθα:

Σε πρακτικό επίπεδο, έμαθα για το Intuit QuickBooks, στο οποίο γράφτηκα αμέσως, κάτι που έπρεπε να είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό. Η οργάνωση των οικονομικών είναι ζωτικής σημασίας για κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, και η καθυστέρηση στην υιοθέτηση αποτελεσματικών εργαλείων μπορεί να αποδειχθεί επιζήμια. Αυτή η ανακάλυψη ήταν μια υπενθύμιση ότι, πέρα από το πάθος, χρειάζεται και η πρακτική εφαρμογή των κατάλληλων εργαλείων για την επιτυχία.

Σε συναισθηματικό επίπεδο, εμπνεύστηκα από πράγματα που είχα ξανακούσει, αλλά ποτέ τόσο πειστικά: μην φοβάστε την αποτυχία, εμπιστευτείτε το ένστικτό σας, μείνετε πιστοί στον εαυτό σας, να είστε αυθεντικοί, κ.λπ. Αυτές οι αρχές, αν και κοινότυπες, αποκτούν νέα διάσταση όταν προέρχονται από ανθρώπους που έχουν βιώσει την κορυφή και τον πάτο, που έχουν διακινδυνεύσει και έχουν πετύχει, όχι πάντα με ευθεία πορεία. Η ειλικρίνεια και η ευαλωτότητα των ομιλητών έδωσαν βάρος σε αυτές τις διαχρονικές αλήθειες, καθιστώντας τες πιο απτές και εφαρμόσιμες.

Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το εξής: κανείς — ούτε η γυναίκα που έφτιαχνε ποδιές στο Λος Άντζελες, ούτε ο Πρόεδρος του UPS Store, ούτε ο ιδρυτής της Alex and Ani — δεν ανέφερε χρήματα ή πώς η απόκτηση χρημάτων ήταν ποτέ στόχος ή αποτέλεσμα των επιχειρηματικών του/της επιτυχιών. Κάθε άτομο φαινόταν πιο περήφανο που απασχολούσε άλλους, είτε πέντε άτομα στο New Bedford, MA είτε μια ολόκληρη πόλη στο Idaho. Και κάθε ομιλητής φαινόταν απλώς ενθουσιασμένος που έκανε αυτό που αγαπούσε ως επάγγελμα. Αυτή η εστίαση στην αξία της δημιουργίας θέσεων εργασίας και του πάθους για τη δουλειά, αντί της καθαρής κερδοφορίας, ήταν ένα ισχυρό μήνυμα που αμφισβητεί τις συμβατικές αντιλήψεις για την επιχειρηματική επιτυχία. Υποδεικνύει μια μετατόπιση προς ένα πιο ολιστικό όραμα, όπου ο κοινωνικός αντίκτυπος και η προσωπική ικανοποίηση είναι εξίσου σημαντικά, αν όχι περισσότερο, από τον οικονομικό πλούτο.

Σε αυτό το πλαίσιο, η «κυρία της ποδιάς», η Ellen Bennett της Hedley and Bennett, έκλεψε την παράσταση. Η Ellen, η οποία είμαι σχεδόν βέβαιη ότι έπεισε όλους τους 750 παρευρισκόμενους να αγοράσουν μία από τις ποδιές της, ξεκίνησε την επιχείρησή της φτιάχνοντας τρεις ποδιές την εβδομάδα. Με τα χρήματα που έβγαζε πουλώντας αυτές τις ποδιές, αγόραζε περισσότερο ύφασμα και έφτιαχνε περισσότερες ποδιές, και ούτω καθεξής. Αυτή και η ομάδα της από 20 άτομα φτιάχνουν τώρα 1.400 ποδιές την εβδομάδα. Ποτέ δεν έχω ακούσει κάποιον να μιλάει με τόσο πάθος για μια τέχνη – σοβαρά, το κορίτσι λατρεύει τις ποδιές της – και μου άρεσε πολύ να ακούω πώς ξεκίνησε και αναπτύχθηκε η επιχείρησή της και πόση ικανοποίηση αντλεί από τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην αμερικανική οικονομία. Η ιστορία της Ellen είναι μια ζωντανή απόδειξη της δύναμης του πάθους και της σταθερής προσήλωσης. Από τρεις ποδιές την εβδομάδα σε 1.400, η πορεία της δείχνει ότι η αφοσίωση σε ένα προϊόν και η αγάπη για την κοινότητα μπορούν να οδηγήσουν σε απίστευτη ανάπτυξη. Επίσης, δεύτερο στην αγάπη της για τις ποδιές είναι η αγάπη της για το βιβλίο, Delivering Happiness του CEO της Zappos, Tony Hsieh. Αυτό το βιβλίο, που επικεντρώνεται στην κουλτούρα της εταιρείας και την εξυπηρέτηση πελατών, αποκαλύπτει την πηγή της επιχειρηματικής φιλοσοφίας της Ellen, η οποία ξεπερνά τα όρια της απλής παραγωγής και εστιάζει στη δημιουργία αξίας και ικανοποίησης. Μόλις βρω «τη δική μου ποδιά», αυτό θα είναι το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσω.

Μερικά άλλα σημαντικά σημεία:

• Η ιστορία της Pashon Murray του Detroit Dirt, η οποία ξεκίνησε μια εταιρεία κομποστοποίησης με σκοπό να μετατρέψει εγκαταλελειμμένα οικόπεδα στο Ντιτρόιτ σε αστικές φάρμες που όχι μόνο θα τροφοδοτήσουν, αλλά και θα αναζωογονήσουν την κοινότητά της. Αυτή η πρωτοβουλία αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα κοινωνικής επιχειρηματικότητας, όπου η βιωσιμότητα και η κοινοτική ανάπτυξη συμβαδίζουν. Η Murray απέδειξε ότι η επιχειρηματικότητα μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την επίλυση κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων, μετατρέποντας την απώλεια σε ευκαιρία και την εγκατάλειψη σε άνθηση.

• Η ιστορία του Hamdi Ulukaya, ιδρυτή και CEO της Chobani, ο οποίος, θέλοντας να ξεκινήσει μια εταιρεία ελληνικού γιαουρτιού στην Αμερική, αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις, κυρίως τον αμερικανικό ουρανίσκο, ο οποίος θεωρούνταν ακατάλληλος για να απολαύσει το ξινό ελληνικό γιαούρτι. Ο Hamdi, ο οποίος μιλούσε ελάχιστα αγγλικά, συνέχισε την προσπάθεια και άνοιξε την Chobani, που είναι τώρα ο κορυφαίος παραγωγός ελληνικού γιαουρτιού στην Αμερική. Η επιμονή του Ulukaya, παρά τις γλωσσικές και πολιτισμικές δυσκολίες, αποδεικνύει ότι το όραμα και η πίστη στο προϊόν μπορούν να υπερβούν κάθε εμπόδιο. Η Chobani δεν άλλαξε απλώς την αγορά του γιαουρτιού στις ΗΠΑ, αλλά και τον τρόπο που οι καταναλωτές αντιλαμβάνονται τα υγιεινά και ποιοτικά προϊόντα.

• Η Blake Lively, η οποία είναι τόσο υπέροχη και όμορφη όσο θα φανταζόσασταν, περιέγραψε την επιχείρησή της, Preserve, ως «επέκταση του εαυτού της» και στόχος της είναι να διατηρήσει τις παραδόσεις των τεχνιτών σε όλη την Αμερική που φτιάχνουν ποιοτικά χειροποίητα προϊόντα. Το Preserve δεν είναι απλώς ένα brand, αλλά μια πλατφόρμα που τιμά την αυθεντικότητα και την δεξιοτεχνία, προσφέροντας στους καταναλωτές μια γέφυρα προς την πλούσια κληρονομιά της αμερικανικής χειροτεχνίας. Η προσέγγιση της Lively υπογραμμίζει τη σημασία της προσωπικής ταυτότητας και των αξιών στην οικοδόμηση μιας επιχείρησης.

Εν κατακλείδι, έφυγα από την εκδήλωση νιώθοντας καλά χορτασμένη και πολύ εμπνευσμένη. Όμως η εκδήλωση με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω βρει ακόμα, θα έλεγα, τη δική μου ποδιά. Η «ποδιά» εδώ συμβολίζει όχι απλώς ένα επάγγελμα ή μια επιχείρηση, αλλά το προσωπικό μας πάθος, τον μοναδικό μας σκοπό, εκείνο το πεδίο όπου μπορούμε να συνεισφέρουμε με τρόπο που μας γεμίζει και μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί. Είναι η έκφραση του αληθινού μας εαυτού μέσα από τη δουλειά ή τις δραστηριότητές μας. Και έτσι, το να τρέξω να ξεκινήσω μια επιχείρηση, κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, μπορεί να μην έχει και πολύ νόημα αυτή τη στιγμή. Η αναζήτηση της «ποδιάς» δεν είναι πάντα μια γρήγορη διαδικασία· απαιτεί ενδοσκόπηση, πειραματισμό και υπομονή. Είναι μια προσωπική οδύσσεια που συχνά διαρκεί μια ζωή, καθώς οι προτεραιότητες και τα ενδιαφέροντά μας εξελίσσονται. Όμως, αν κάποιος από εσάς έχει ήδη βρει τη δική του ποδιά και για οποιονδήποτε λόγο δεν την έχει ακόμα φορέσει, η δική μου ψήφος είναι να αρχίσετε να «μαγειρεύετε»! Μην αφήνετε την ανασφάλεια ή τον φόβο να σας κρατήσουν πίσω. Ο κόσμος χρειάζεται το πάθος και την προσφορά σας.

Σκέψεις; Ποια είναι η ποδιά σας; Ποιος και τι σας εμπνέει; Είναι η ισορροπία υπερτιμημένη; Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι απλώς ρητορικές· είναι μια πρόσκληση για διάλογο, για κοινή εξερεύνηση των βαθύτερων νοημάτων της εργασίας και της ζωής. Ενώ η Martha Stewart γιορτάζει τους πρωτοπόρους της αμερικανικής παραγωγής, εμείς μπορούμε να γιορτάσουμε τους δικούς μας, προσωπικούς δρόμους προς την εκπλήρωση και την προσφορά, ανεξάρτητα από το μέγεθος ή την αναγνώριση.

Το τελευταίο πάνελ του Σαββατοκύριακου: Charlotte Beers, Martha Stewart, David Bobbitt, Tim Davis, και Barbara Corcoran: